O día 24 de outubro de 2008 nace en Pontedeume a asociacion Ardóbriga como resultado das inquedanzas dun grupo de persoas conscentes do risco de desaparición dun patrimonio cultural que nos foi legado polas xeracións pasadas e do que a sociedade actual semella non ser quen de transmitir para uso e disfrute das vindeiras.



Os membros de Ardóbriga vivimos, traballamos e sentimos no territorio que hóxe ocupan os concellos de Miño e Pontedeume. Estes dous municipios manteñen unha estreita relación topolóxica dende tempos remotos, manifesta no antigo arciprestádego de Pruzos, no espectacular xacemento do castro de Castrelo polo medio do cal atravesa a divisoria entre ámbolos dous concellos e onde se xuntan catro límites parroquiais, ou no extenso eido de influencia do santuario do monte de Breamo, de probables orixes precristiás.



Un paseo polo casco vello de Pontedeume pode facer caer na depresión ao espírito máis insensible, o abandono e a ruina están matando un patrimonio histórico e arquitectónico que nos pertence a todos. Unha visita aos nosos xacementos arqueolóxicos, que os hai, deixa ver vertedeiros clandestinos e pistas de motocrós ilegais. Unha ollada ao nomenclator oficial do concello estarrecerá a calquera que coñeza os nomes de lugar do seu contorno.



Ante esta situación decidimos organizarmonos como asociación legalmente constituída, sendo os nosos obxectivos a protección do patrimonio cultural en xeral, a salvagarda dos xacementos arqueolóxicos e a conservación do patrimonio toponímico.



Ardóbriga nace coa vocación de formar unha masa social de orixe diversa pero con un interés común pola protección, o estudio e a valoración dun patrimonio que por local non é menos da humanidade, que é de todos nós, dos de acó e dos de acolá, dos nosos antepasados e dos nosos fillos, e mesmo dos que non se interesan por el.




lunes, 31 de marzo de 2014

UN VERTEDOIRO NO BREAMO

Un novo verquido de lixo, desta vez entullos e restos de obra, amenaza o entorno da capela se San Miguel, no cumio do monte Breamo, con coverter este monumento declarado BIC (Ben de Interese Cultural) nun vertedoiro incontrolado máis dos que abondan polos montes da contorna. 





A asociación Ardóbriga deu parte hai xa tempo da existencia destes verquidos perante o SEPRONA, pero nada se fixo dende entón. Resulta moi difícil saber quen está detrás destes atentados contra o Patrimonio Cultural e Natural da nosa comarca, pero máis difícil resulta comprender como, existindo puntos de recollida de desperdicios, estes vanse depositar nun lugartan senlleiro como este, supoñemos que con alebosía e nocturnidade. Os prexuizos que causan estes atentados á sociedade toda son de difícil cuantificación, a imaxe que ofrecemos como sociedade a os non poucos visitantes que se achegan a este monumento é a dun país terceiromundista que non é quen de protexer axeitadamente os seus máis valiosos bens patrimoniais.

Os restos que deixan os romeiros despois de cada festa non son menos gravosos para a integridade do entorno do santuario.

Observando con perspectiva paisaxista estes atentados contra o Patrimonio e o medioambiente non son menores que outro que se ben xestando lentamente dende hai moitos anos: a invasión abusiva do monocultivo silvícola do eucalipto. O aspecto dos nosos montes non é o que debería ser e a diversidade ecolóxica dos mesmos dista moito de ser a que lle correspondería.

No hay comentarios:

Publicar un comentario